11 września

minęły dwa dni od rocznicy ataku na World Trade Center 11 września.
jestem Polką. mieszkam w Polsce. ale gdy myślę o tej rocznicy, ściska mnie w gardle. może dlatego, że przypomina mi się, że byłam wtedy w Stanach. prawda – daleko od centrum wydarzań. tego ranka o 9.00 włączyliśmy telewizor i pierwszą wizją była właśnie TA – samoloty, płonące budynki, gruzy, histeria, cuchnąca śmierć…
no tak, właśnie taka była, bo bezsensowna. poza tym miesiąc później byłam znów w New York City, wysiadłam z metra tuż przy wielkim ogrodzeniu strefy Ground Zero, i… zatykało. rzeczywiście i fizycznie nie można było oddychać, nie tylko z przerażenia i wzruszenia. oddech śmierć, swąd, smród, odór śmierci. tak musiało śmierdzieć NON STOP w obozach koncentracyjnych – swąd spalonych ciał… w WTC były jeszcze wszystkie te materiały budowlane, cała chemia i technologia w proszku długo unosiła się jeszcze w powietrzu…

a kilka miesięcy wcześniej te wieżowce były imponujące nawet na moim bylejakim zdjęciu zrobionym z dachu turystycznego autobusu

pamiętam też liczne opowieści moich znajomych, którzy mieszkali w Nowym Jorku. Polki, która w metrze usłyszała, że nie ma możliwości zatrzymania się na jej stacji metra — w sferze Ground Zero obecnej. i nie było wiadomo dlaczego… a potem wysiadła kilka stacji dalej, i biegła bo była spóźniona do pracy. na szczęście nie pracowała w WTC… tylko w sklepie obok.
inny znajomy opowiadał mi o swojej ciotce, która tego dnia spóźniła się do pracy w biurze w jednej z wież…
to pozytywne historie, innych nie chcę przypominać. bo te słyszało się potem jeszcze długo, wszędzie… można było ryczeć na zawołanie w najmniej chcianym momencie.
tyle
oczywiście tysiąc domniemań co do rzeczywistych sprawców i rzeczywistych powodów ataku czy… nie-ataku
niektóre całkiem prawdopodobne